Рубрыка, прысвечаная святкаванню 80-й гадавіны вызвалення Рэспублікі Беларусь ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў і перамогі савецкага народа ў Вялікай Айчыннай вайне. Тут мы публікуем апавяданні адораных навучэнцаў аб сваіх родных, якія прайшлі Вялікую Айчынную вайну.

Віка Палятаева пра свайго прадзеда:
«Дзядуля Міша – сапраўдны герой і прыклад мужнасці»

Мой прадзядуля Міхаіл Толчын адправіўся на фронт прама ў дзень свайго нараджэння – яму споўнілася 17 гадоў. Да гэтага цэлы год пераконваў супрацоўнікаў ваенкамата, што ўжо дастаткова дарослы і можа абараніць Радзіму.

У 1083 палку, які размяшчаўся ў Сталінградзе, юны Міша быў зенітчыкам. Капаў траншэі, рабіў загароды, вёў баі. Галоўнай мэтай усяго гэтага было прадухіліць наступ варожых танкаў.

Прадзядуля прайшоў паў-Еўропы, перамогу сустрэў у Германіі. Атрымаў медаль» за ўзяцце Берліна”, ордэн Айчыннай вайны II ступені, медаль Жукава.

Пасля вайны Міхаіл Толчын працаваў у сельскай гаспадарцы механізатарам і кіроўцам: спачатку ў Кармянскім раёне, а з 1974 года – у саўгасе «сацыялізм» Гомельскага раёна. З прабабуляй Валянцінай выгадаваў і выхаваў пяцярых дзяцей.

Я вельмі ганаруся сваім прадзедам-асабліва яго адвагай і мэтанакіраванасцю. Ён сапраўдны герой, бо далёка не кожны адважыцца сысці на фронт у 17 гадоў. Для мяне ён велізарны прыклад мужнасці.

Андрэй Шалупаеў, навучэнец кірунку «Iнфармацыйныя і камп’ютарныя тэхналогіі», распавёў гісторыю сваёй сям’і:

Калі пачалася вайна, маёй прабабулі, Какуры Клары Навумаўне, споўнілася 10 гадоў. Яе роднага брата Вячаслава, якому на той момант было 16, і стрыечнага брата Афанасія, якому ледзь стукнула 23, забралі на вайну. Вячаслаў пайшоў у партызаны, а Афанасій толькі скончыў лётнае вучылішча і абараняў Радзіму з неба.

Бабуля моцна за іх перажывала, і нездарма: у 1943 годзе самалёт Афанасія падбілі і ён загінуў ва ўзросце 25 гадоў. Калі вёску, дзе жылі мая прабабуля з сям’ёй, занялі немцы, зусім яшчэ юная прабабуля стала хадзіць у лес і інфармаваць партызан аб войсках і колькасці тэхнікі ў вёсцы. Вячаслаў у той час працягваў ваяваць у партызанскім атрадзе, але калі родную вёску вызвалілі, далучыўся да Чырвонай Арміі.

У яе складзе і сустрэў смерць: загінуў 21 лютага 1944 года пры вызваленні горада Рагачоў. Мая прабабуля да канца дзён успамінала сваіх братоў, іх мужнасць і подзвігі, учыненыя ў імя Радзімы цаной жыцця. А я вельмі ганаруся сваімі сваякамі, шаную іх памяць. У маёй сям’і ўсе памятаюць пра тое, які ўклад у перамогу над фашысцкімі захопнікамі ўнеслі прабабуля і прадзеды.